- Chowańce, chociaż w obecnych czasach niezwykle rzadkie, nadal stanowią ważny element naszego świata - rozpoczął stanowczym głosem stary mędrzec. - W bibliotekach miejskich jak i w małych, domowych zbiorach magów zawsze znajdzie się pozycja mówiąca o chowańcu i sposobach  na jego pozyskanie - kontynuował ze spokojem. - Nie jest rzeczą trudną odprawić odpowiedni rytuał, nie jest nawet trudne znaleźć informację o tym rytuale! Rzeczą najtrudniejszą jest znaleźć odpowiedniego kompana, swojego przyjaciela, swoją bliźniaczą duszę... - swymi nawpół przymkniętymi, szklanymi oczami spojrzał gdzieś w dal zamyślając się przy tym.

- W dawnych czasach, kiedy nie zaznano jeszcze wojen, a ludy były głodne wiedzy, wielu spośród ówczesnych posiadało swojego chowańca i to oni przekazali wiedzą jak go zdobyć - po czym spojrzał ci prosto w oczy, a ty czujesz jak starzec przegląda twoją duszę, kawałek po kawałeczku... Mędrzec kontynuuje - Najpierw, drogi uczniu, musisz znaleźć odpowiedniego osobnika, który zaufa ci bezgranicznie. Najłatwiej jest zdobyć chowańca zwierzęcego, którego oswajasz, i któremu dajesz opiekę, a sam musisz go chcieć za swego przybocznego. Wielu nie decyduje się na - chwilowo zamyślił się - "związanie" przez to, iż jest ono wieczne, jeśli zginie twój chowaniec już nigdy nie uda ci się zdobyć innego, rytuał działa tylko raz, a uczucie pustki po stracie swojego przyjaciela jest tak głębokie, tak przygnębiające, tak... Podczas rytuału musisz być pewny swojego wybory, twój przyszły chowaniec musi być pewien ciebie, musi ci ufać bezgranicznie, musi chcieć podążyć za tobą wszędzie! Właśnie dlatego tak ciężko jest zdobyć odpowiedniego towarzysza, ciężko jest zdobyć jego zaufanie i ciężko jest mu zaufać, a najlepiej tą więź określi słowo miłość, oj tak mój młody uczniu, musisz kochać swojego przyszłego chowańca, a on musi kochać ciebie. Wszystko jednak to zostaje wynagrodzone, kiedy rytuał dobiega końca, a ty zyskujesz jego, oddajesz część swojej duszy jemu... Od tej chwili możesz z nim rozmawiać, twój towarzysz zyskuje świadomość, jeśli wcześniej jej nie posiadał... Nierzadko też jego wygląd zmienia się tak, iż przechodzień rozpozna w nim chowańca, albo, co jest bardziej prawdopodobne w tych czasach, uzna go za wynaturzenie - wyrzucił z siebie poczciwy człowiek jakby jednym tchem, jakby był w transie. 

 - Zdobycie takiej przyjaźni nie jest łatwe, a jeszcze trudniej jest ją stracić... Uwierz mi, wiem co mówię. Na szczęście nasz towarzysz otrzymuje tak długie życie jak my, zyskuje rozum niemal równy naszemu, a dzięki temu potrafi myśleć i rozumować. Niestety nie jest odporny na choroby, ciosy i wszystko inne co normalnie i nam potrafi skrócić życie. Jego śmierć tworzy wielką dziurę w naszym życiu, której nie da się tak łatwo załatać. Jest tak, jakbyśmy stracili część siebie, zagubili się w bezkresnej otchłani ciszy... - teraz masz już pewność, że starzec wie, co znaczy strata swego towarzysza. Nim twoje wyrazy współczucia zdązyły opuscić usta usłyszałeś tylko:

 - Postępuj rozważnie drogi uczniu. - po czym widzisz jak starzec z niezwykłą gracją jak na swój wiek oddala się od ciebie zostawiając cię ze swymi myślami, które napływają niczym powódź w deszczowe dni.